Fort Mahon beach race 9 oktober 2004
Geplaatst: zo 10 okt, 2004 13:54
Fort Mahon beach race 9 oktober 2004
Wat vooraf ging :
De voorbereiding liep verre van een leien dakje… Effe een kort overzichtje. 14 dagen voor de wedstrijd heb ik in Duitsland een set Hotcams nokkenassen besteld. Duidelijk dat het voor een YFZ450 quad was, omdat ik weet dat er dikwijls verwarring is met de YZ450F dirtbike. Nokkenassen zijn aangekomen nog dezelfde week, maar natuurlijk voor de YZ ipv voor YZF… Bij de YZ moet de decompressipin 1.6 mm uitzitten, bij de quad 1 mm. Dit omdat de YZ met een kickstart is, de YFZ met electrische starter. Dus de boel terugzenden en laten aanpassen. Dus pas vier dagen voor de wedstrijd ontvangen. ’s Avonds met super mecano Geert afgesproken om samen te installeren.
Bij de montage ontdekken we een bijkomend probleem : er zit een scheur in de rubber ring die tussen carburator en motor zit. Intussen was het al woensdagavond, nog twee dagen voor de wedstrijd. Alle geluk had Schiettecatte in Vichte de rubber op voorraad en konden we donderdagavond afwerken en was de quad klaar. Nog twee nieuwe kettingrollers gestoken en alle bouten en moeren met momentsleutel aangetrokken en gecontroleerd, killswitch nog open gedaan en gekuist want die werkte niet meer. Dus alles was zowat in orde. Dachten we…
Op vrijdag nog vlug de zandbanden eraf en baanbanden erop om nog een half uurtje te roderen. Na het steken van de nokkenassen moet dit nog gebeuren en moet er terug verse olie en nieuwe filter in omdat er wat vuil kan in geraken bij de montage. Nieuwe problemen tijdens de testrit. Met de kleine banden blijkt duidelijk dat de koppeling begint te slippen. Met de hoge zandbanden en op het parcours van Loon waar je niet een recht stuk hebt waar je echt doortrekt had ik er voordien weinig of niets van gemerkt. Ik had gelukkiglijk een clutch kit liggen. Omdat ik dat nog nooit zelf had gestoken effe gebeld naar Swatten die de zaterdag ook reed, en die zou ze zaterdagmorgen wel steken, is maar 15 min werk bevestigde hij mij, wel alles nog in olie leggen zodat het getrokken is, anders verslijten de platen in het begin te vlug.
Alles ingeladen en zaterdagmorgen om 6 u richting Fort Mahon vertrokken met 4 quads van het Head First Team waaronder ik rij. Vlug de koppelingsplaten vervangen, meer dan een uur aanschuiven voor de inschrijving en technische keuring, quad in Parc Fermé gezet, pits gaan opzetten en kledij aandoen want intussen was het al 12.15 u en was er briefing in het Parc Fermé.
We moesten dus met de 260 quads in colonne en volgens nummer door het stadje en vervolgens over het strand tot aan de startlijn in Quend Plage. Bij het vertrek uit het Parc Fermé was het al direct duwen en wringen om vooraan te geraken en van rijden volgens startnummer kwam al helemaal niets van in huis. Op het strand zelf werd de rij vooraan die oorspronkelijk vier quads breed was, algauw 100 m breed. Iedereen wou op de eerste rij. Ik dacht dat ik goed stond, zat net naast Blaise Parent, nr 1 en winnaar van vorig jaar. Toen bleek plots de start in de andere richting gegeven werd en moest iedereen draaien. Probeer dat maar eens met 260 quads,…, “un bordel complèt” zoals de Fransen zeggen. Men mooie plaats naast Parent was ik kwijt, dan maar helemaal op de kant gaan staan, in 15 cm zeewater, maar wel langs de goede kant om de eerste bocht in te gaan. Een goede keuze bleek het, want ondanks dat ik goed nat werd door het opspattend water, was ik toch met de eerst 50 mee vooraan en had ik geen last van de opstoppingen van vast rijdende quads achter mij. Het eerste stuk tot het einde van de dijk van Fort Mahon gewoon op ’t gemak gereden, niet aangedrongen want het was nog te druk om te beginnen inhalen. Op het recht stuk was het machtig. +/- 2 km recht stuk op hard zat, vol open tot tegen begrenzer, ik vermoed 110-120 km per uur.
Op het einde van het recht stuk verloor ik plots snelheid, ook al bleef mijn motor in toeren draaien. Dit was de voorbode van nog meer ellende. De koppeling slipte opnieuw door… Ik kon met moeite nog op de jumps geraken, moest zelfs afstappen en helpen meeduwen met de quad. Ik kon nog net in de pits geraken. Koppeling open gedaan, volledig zwart, volledig verbrand. Wat bleek : in de kit die ik gekocht had zaten niet 7 maar 6 frictieplaten… Dit hadden we over het hoofd gezien, wie verwacht er dit trouwens, als je een complete kit koopt. Alle geluk de oude nog niet weggesmeten en die er terug in. Zelfs twee metaal platen van de twee verschillende kits moeten samensteken omdat klokhuis van koppeling al teveel uitgesleten was.
Toch ruim een half uur, misschien drie kwartier verloren, maar ik kon toch weer bollen. Intussen had ik wel niet kunnen genieten van het effen parcours, het was al grondig tot een patattenveld omgewoeld. Nu ik zat nog fris tov de anderen en moest maar zelden iemand voorbij laten. Was zeker niet slecht bezig. Geert en Bernard, de mecano’s in de pits hadden mij op het hart gedrukt om zo weinig mogelijk op koppel te rijden, dus hoog in de toeren houden. Goed op gelet, maar bij het einde van het recht stuk zat ik even te hoog van versnelling, reed dus op koppel en hoorde een ‘klak’. Iets was er gebroken in de koppeling dacht ik. Op ’t gemak naar de pits gereden, effe overlegd, Geert zei mij om door te rijden, koppeling was nu toch al helemaal naar de kloten. Ik kon maar beter proberen uit te rijden, dan had ik er nog het plezier aan, ook al was het klassement niet meer van tel door het lange oponthoudt in ’t begin.
Voordeel was wel dat ik na de lange servicebeurt in ’t begin totaal geen stress of druk meer had om goed te presteren. Daardoor reed ik goed mijn eigen tempo, verbrandde ik mezelf niet en eigenlijk was ik niet kapot op het einde van de wedstrijd, ook al was het parcours een hel. Het half uur dat ik niet heb gereden kon ik er zeker nog bij lappen, moest het nog wat langer geduurd hebben. Het laatste uur was het parcours al zo slecht dat zeker 40 % in eerste gereden moest worden, en dan nog moest je opletten dat je niet van de quad gesmeten werd.
Het recht stuk was echt bangelijk. Bij het uitkomen van de laatste bocht zo snel mogelijk op maximum snelheid komen, vlug de darm van je Camelbak in je mond om wat te drinken en je stuur goed vasthouden, want als het bij 110 per uur mis gaat, gaat het goed mis. Ik heb gehoord dat er één iemand zo over kop gegaan is, zo niet graag in zijn plaats geweest zijn.
Al bij al ben ik tevreden dat ik toch nog heb kunnen uitrijden, ook al was het niet meer voor het klassement. Ik heb toch een goede 2 uur constant gereden zonder binnen komen, wat toch al een prestatie op zich is. Vandaag eens de koppeling open doen om de schade op te meten en vlug klaar maken voor de volgende afspraak : La Ronde des Sables in Loon Plage, op 20 november, hopelijk met meer geluk.
Nog een grote merci aan :
- Geert en Bernard, de mannen in de pits,
- Stoftje van ’t forum om te komen kijken (hij heeft beloofd om volgend jaar mee te doen),
- Tom, mijn duo piloot voor Le Touquet om te komen supporteren (is net uit gips van ongevalletje in Neeroeteren in juli…)
- mijn ouders, schoonouders, vrouwtje en dochter voor het hevig supporteren
Wat vooraf ging :
De voorbereiding liep verre van een leien dakje… Effe een kort overzichtje. 14 dagen voor de wedstrijd heb ik in Duitsland een set Hotcams nokkenassen besteld. Duidelijk dat het voor een YFZ450 quad was, omdat ik weet dat er dikwijls verwarring is met de YZ450F dirtbike. Nokkenassen zijn aangekomen nog dezelfde week, maar natuurlijk voor de YZ ipv voor YZF… Bij de YZ moet de decompressipin 1.6 mm uitzitten, bij de quad 1 mm. Dit omdat de YZ met een kickstart is, de YFZ met electrische starter. Dus de boel terugzenden en laten aanpassen. Dus pas vier dagen voor de wedstrijd ontvangen. ’s Avonds met super mecano Geert afgesproken om samen te installeren.
Bij de montage ontdekken we een bijkomend probleem : er zit een scheur in de rubber ring die tussen carburator en motor zit. Intussen was het al woensdagavond, nog twee dagen voor de wedstrijd. Alle geluk had Schiettecatte in Vichte de rubber op voorraad en konden we donderdagavond afwerken en was de quad klaar. Nog twee nieuwe kettingrollers gestoken en alle bouten en moeren met momentsleutel aangetrokken en gecontroleerd, killswitch nog open gedaan en gekuist want die werkte niet meer. Dus alles was zowat in orde. Dachten we…
Op vrijdag nog vlug de zandbanden eraf en baanbanden erop om nog een half uurtje te roderen. Na het steken van de nokkenassen moet dit nog gebeuren en moet er terug verse olie en nieuwe filter in omdat er wat vuil kan in geraken bij de montage. Nieuwe problemen tijdens de testrit. Met de kleine banden blijkt duidelijk dat de koppeling begint te slippen. Met de hoge zandbanden en op het parcours van Loon waar je niet een recht stuk hebt waar je echt doortrekt had ik er voordien weinig of niets van gemerkt. Ik had gelukkiglijk een clutch kit liggen. Omdat ik dat nog nooit zelf had gestoken effe gebeld naar Swatten die de zaterdag ook reed, en die zou ze zaterdagmorgen wel steken, is maar 15 min werk bevestigde hij mij, wel alles nog in olie leggen zodat het getrokken is, anders verslijten de platen in het begin te vlug.
Alles ingeladen en zaterdagmorgen om 6 u richting Fort Mahon vertrokken met 4 quads van het Head First Team waaronder ik rij. Vlug de koppelingsplaten vervangen, meer dan een uur aanschuiven voor de inschrijving en technische keuring, quad in Parc Fermé gezet, pits gaan opzetten en kledij aandoen want intussen was het al 12.15 u en was er briefing in het Parc Fermé.
We moesten dus met de 260 quads in colonne en volgens nummer door het stadje en vervolgens over het strand tot aan de startlijn in Quend Plage. Bij het vertrek uit het Parc Fermé was het al direct duwen en wringen om vooraan te geraken en van rijden volgens startnummer kwam al helemaal niets van in huis. Op het strand zelf werd de rij vooraan die oorspronkelijk vier quads breed was, algauw 100 m breed. Iedereen wou op de eerste rij. Ik dacht dat ik goed stond, zat net naast Blaise Parent, nr 1 en winnaar van vorig jaar. Toen bleek plots de start in de andere richting gegeven werd en moest iedereen draaien. Probeer dat maar eens met 260 quads,…, “un bordel complèt” zoals de Fransen zeggen. Men mooie plaats naast Parent was ik kwijt, dan maar helemaal op de kant gaan staan, in 15 cm zeewater, maar wel langs de goede kant om de eerste bocht in te gaan. Een goede keuze bleek het, want ondanks dat ik goed nat werd door het opspattend water, was ik toch met de eerst 50 mee vooraan en had ik geen last van de opstoppingen van vast rijdende quads achter mij. Het eerste stuk tot het einde van de dijk van Fort Mahon gewoon op ’t gemak gereden, niet aangedrongen want het was nog te druk om te beginnen inhalen. Op het recht stuk was het machtig. +/- 2 km recht stuk op hard zat, vol open tot tegen begrenzer, ik vermoed 110-120 km per uur.
Op het einde van het recht stuk verloor ik plots snelheid, ook al bleef mijn motor in toeren draaien. Dit was de voorbode van nog meer ellende. De koppeling slipte opnieuw door… Ik kon met moeite nog op de jumps geraken, moest zelfs afstappen en helpen meeduwen met de quad. Ik kon nog net in de pits geraken. Koppeling open gedaan, volledig zwart, volledig verbrand. Wat bleek : in de kit die ik gekocht had zaten niet 7 maar 6 frictieplaten… Dit hadden we over het hoofd gezien, wie verwacht er dit trouwens, als je een complete kit koopt. Alle geluk de oude nog niet weggesmeten en die er terug in. Zelfs twee metaal platen van de twee verschillende kits moeten samensteken omdat klokhuis van koppeling al teveel uitgesleten was.
Toch ruim een half uur, misschien drie kwartier verloren, maar ik kon toch weer bollen. Intussen had ik wel niet kunnen genieten van het effen parcours, het was al grondig tot een patattenveld omgewoeld. Nu ik zat nog fris tov de anderen en moest maar zelden iemand voorbij laten. Was zeker niet slecht bezig. Geert en Bernard, de mecano’s in de pits hadden mij op het hart gedrukt om zo weinig mogelijk op koppel te rijden, dus hoog in de toeren houden. Goed op gelet, maar bij het einde van het recht stuk zat ik even te hoog van versnelling, reed dus op koppel en hoorde een ‘klak’. Iets was er gebroken in de koppeling dacht ik. Op ’t gemak naar de pits gereden, effe overlegd, Geert zei mij om door te rijden, koppeling was nu toch al helemaal naar de kloten. Ik kon maar beter proberen uit te rijden, dan had ik er nog het plezier aan, ook al was het klassement niet meer van tel door het lange oponthoudt in ’t begin.
Voordeel was wel dat ik na de lange servicebeurt in ’t begin totaal geen stress of druk meer had om goed te presteren. Daardoor reed ik goed mijn eigen tempo, verbrandde ik mezelf niet en eigenlijk was ik niet kapot op het einde van de wedstrijd, ook al was het parcours een hel. Het half uur dat ik niet heb gereden kon ik er zeker nog bij lappen, moest het nog wat langer geduurd hebben. Het laatste uur was het parcours al zo slecht dat zeker 40 % in eerste gereden moest worden, en dan nog moest je opletten dat je niet van de quad gesmeten werd.
Het recht stuk was echt bangelijk. Bij het uitkomen van de laatste bocht zo snel mogelijk op maximum snelheid komen, vlug de darm van je Camelbak in je mond om wat te drinken en je stuur goed vasthouden, want als het bij 110 per uur mis gaat, gaat het goed mis. Ik heb gehoord dat er één iemand zo over kop gegaan is, zo niet graag in zijn plaats geweest zijn.
Al bij al ben ik tevreden dat ik toch nog heb kunnen uitrijden, ook al was het niet meer voor het klassement. Ik heb toch een goede 2 uur constant gereden zonder binnen komen, wat toch al een prestatie op zich is. Vandaag eens de koppeling open doen om de schade op te meten en vlug klaar maken voor de volgende afspraak : La Ronde des Sables in Loon Plage, op 20 november, hopelijk met meer geluk.
Nog een grote merci aan :
- Geert en Bernard, de mannen in de pits,
- Stoftje van ’t forum om te komen kijken (hij heeft beloofd om volgend jaar mee te doen),
- Tom, mijn duo piloot voor Le Touquet om te komen supporteren (is net uit gips van ongevalletje in Neeroeteren in juli…)
- mijn ouders, schoonouders, vrouwtje en dochter voor het hevig supporteren
)
, weet zelfs niet hoeveel ronden ik exact heb...