Ik moet toegeven dat ik teleurgesteld was toen het nieuws bekend werd. Daar ik verleden jaar aan de Lybia Desert Challenge had deelgenomen wist ik wat we zouden missen…de gigantische duinenzeeën van Libië. Ik was al eens onderweg geweest in Tunesië maar het avontuur dat ik nu zou tegemoet gaan had redelijk wat vraagtekens. Desondanks koesterde ik voldoening wetende dat er opnieuw met de quad goed gas zou kunnen gegeven worden en de capaciteiten van de organisatie van Gert had ik in Libië al mogen ervaren. Later bleek dat ik niet de enige was met vraagtekens in het hoofd. Improvisatie en last-minute beslissingen zouden de rode draad van het event worden.
De reis naar Djerba verliep vlotjes en na een dag van technische en administratieve controles in het hotel El Mouradi op Djerba-eiland startte de eerste rallydag met een lange liaison over de weg naar de start in de buurt van Gabes, waar de deelnemers van de Duitse Rally Raid erbij kwamen. De eerste special (naar Douz) was redelijk recht toe recht aan (In herinnering de eerste special van de LDC van verleden jaar waar de meeste uitvallers en overnachtingen in de woestijn bijna konden geteld worden!) met snellere pistes, stenen, zand en kleine duintjes. Desondanks was er ’s avonds heel wat actie geboden bij één van de Libische deelnemers: de mecaniciens waren met alle middelen bezig de neus van de Libische pick-up aan het rechten . De piloot had een stilstaande tractor in een bocht overzien, met de nodige blikschade tot gevolg. Dit is de eerste keer dat ik met behulp van een andere jeep een auto heb zien repareren, respect!
De tweede special zou naar Tembaine voeren, de uitvalsbasis voor de komend dagen om ons in de hogere duinen te gaan uitleven . Het parcours was een prima vervolg van de eerste special, net iets langer en van alles iets meer, maar nog altijd goed om iedereen veilig op tijd in het bivouac te brengen. Doordat niet alle assistentievoertuigen voor offroad-rijden geschapen waren werd dit bivouac echter naar een toegankelijkere plaats verlegd. Op het eerste moment dacht ik “geen probleem” maar achteraf gezien zaten we nu wel verder van de grote zandhopen.
Drie overnachtingen in het wilde bivouac waren gepland met twee specials waarbij we lussen in de duinen zouden rijden. Omwille van het feit dat het bivouac verlegd was moesten we nu de komende dagen ’s ochtends en ’s avonds steeds zo’n 30km rond een natuurreservaat omrijden, één keer van links naar rechts, dan van rechts naar links maar na twee keer was de omheining je wel bekend. Bij de briefings kostte het Gert heel wat moeite om iedereen bij de briefing het concept van lussen rijden uit te leggen maar alle waypoints van de route zaten in de GPS, dus “no problem”. Het roadbook zag er echter rudimentair uit: elke waypoint was met een rechte pijl verbonden. Volgens het roadbook zouden we dus praktisch in één rechte lijn rijden maar in werkelijkheid reden we rondjes. Dit stootte op wat grommen en klagen bij de doorwinterde navigatoren. Hoofdzaak, de pijl naar de volgende waypoint op je GPS goed duidelijk maken, op het roadbook noteren waar de CPs en de benzine waren en de leute kon beginnen! Ik zag op dat moment geen kwaad in het roadbook met z’n rechte pijlen, alhoewel achteraf gezien een roadbook met minder waypoints en meer CAP-aanduidingen het ganse nog een extra flair op het gebied van navigeren zou gegeven hebben. Mij stoorde het echter niet doordat de duinen de eerste dag zalig lagen: niet te zacht, niet te hard. Met een goed ritme kon je van duin naar duin surfen, met twee-drie steile afdalingen, de pijl op je GPS achterna. Doordat tussen de duinenpartijen steeds weer korte stukken met stenen en kamelengras moesten overgestoken worden konden de banden van de quad niet op zand getrimmd worden maar door de stevigheid van de duinen was dit ook niet echt nodig.
De tweede dag (4de special) was niet te vergelijken met de dag ervoor: wind en zand bliezen door het bivouac…amai, wat zou dat in de duinen geven! Iets later wist ik het wel: de duinen waren kompleet anders! Tot nu toe kende ik los zand en hard zand, maar nu had je de indruk dat onder het laagje lossere zand de duinen hopen water opgestapeld hadden waardoor het zand op bepaalde plaatsen verraderlijk onstabiel was waardoor je goed vast kon geraken. Over de toppen van de duinen liepen diepe brede breuken waardoor je vaak niet “gewoon” over de kammen kon rijden. Het was weer aanbevolen een goed ritme aan te houden en geschikt over de duinentoppen van waypoint naar waypoint te navigeren. Ik tel me nu niet tot de duinenexperten maar ’s avonds hoorde ik meerdere andere deelnemers die zo’n zand nog niet hadden meegemaakt. Mede door de aanhoudende zandstorm en het feit dat twee keer dezelfde lus rijden nu toch niet zo extreem opwindend zijn besliste ik samen met twee andere teamcollega’s na de eerste lus naar het bivouac terug te keren en de nodige penaltytijd in koop te nemen. Verhalen van de rijders die de tweede keer het parcours gereden hebben getuigden van nog diepere en bredere breuken in de duinen! Bij aankomst in het bivouac verbijsterde mijn blik bij het zicht van het interieur van mijn tentje: zand, zand, zand. Alhoewel alles goed dichtgeritst was, was alles in mijn tent bedekt met een fijn laagje stofzand, nie te doen!
Ongelooflijk maar waar, maar de volgende dag was het weer opnieuw stralend mooi! De vijfde special bracht ons over vlotte pistes tot in Ksar Ghilane en vandaar terug door 80km duinen naar Douz. Kleine “dunettes” waar je door kon surfen met af en toe een afstapje na de duinenkam waar je leuk kon af springen. Door het mooie weer was het zand opnieuw veel losser geworden en heb ik een zachtere bandenspanning ingesteld om goed door te komen. Het was dan echter wel opletten geblazen als je door stenen of kameelgras door moest. Bij de aankomst in het kamelenstadion van Douz was er echter geen spoor van het bivouac. Tijdens de dag was beslist dit naar een hotel in de buurt te verleggen…improvisatie…wat echter een goed idee was na 4 dagen bivouac: een douche!
Op de voorlaatste dag was de marathonstage (special Nr.6) gepland langs en door de Chott El Jerid: een stuk liaison, special, liaison, special en opnieuw liaison naar het hotel terug. De specials reden over bochtige pistes waar je met de quad in WRC-stijl door kon vliegen, snelle stukken over het zoutmeer waar de auto’s topsnelheden haalden en een lang stuk harde stenige piste waar een ATV met z’n onafhankelijke vering achteraan zeker z’n voordeel uitspeelt t.o.v een sportquad, die je springend als een rodeostier tussen je benen in bedwang moest houden.
De laatste special was vergelijkbaar met de eerste: redelijk recht toe recht aan over pistes terug richting Matmata, met als afsluiter een lange liaison over de weg naar het hotel, alwaar ’s avonds de prijzen werden uitgereikt en de vluchten terug richting Brussel vertrokken.
Nadat ik het verloop van de rally kort beschreven heb kan ik de bilans opmaken:
1) Het rijden was opnieuw de max: offroad, in duinen en op pistes, met roadbook en GPS, ongegeneerd aan de gas van de quad hangen!
2) Enkele organisatorische zaken moeten onder het motto “force majeur” geklasseerd en best vergeten worden.
3) Tunesië is definitief harder voor het materiaal als Libië ; rond Ksar Ghilane en Douz waren er Dakarbuggys aan het testen en blijkbaar is Cyriel Depres ook gespot worden.
Afsluitend zijn de overige ingrediënten zoals vorig jaar bij de LDC gelijk gebleven:
1) De Raptor700 is en blijft een oerdegelijke quad die je grenzen verlegt zonder je in de steek te laten.
2) De technische support van het serviceteam van Jos Jansen (Adventure Addicts / Raptor Racing van de Dakar rally in 2009) was top!
3) De keuken en het bivouac was ook dit jaar een goed georganiseerde machine om na een dag rijden thuis te komen. Er was dit jaar zelfs een massagecenter (Souks&Sauna) in het bivouac aanwezig om voor een half uurtje of een uur zalig te ontspannen en de spieren op te laden voor de volgende dag!
Bedankt aan Gert Duson, Jos Jansen, Stefaan Van De Locht , Robert Hereygers en Armand om een rally met een goede afloop opnieuw te hebben mogelijk gemaakt! Oh ja, bij aankomst kon ik me verblijden met een 5de plaats bij de quads en 18de overall!
Volgend jaar: Lybia Rally 2011, maar dan wel terug in Libië!!
om kwaliteit te leveren. Dan bekijk je het kostplaatje al helemaal anders. Het is iets wat elk voor zich moet uitmaken en vergelijkingen leggen met "normale" vakanties gaan niet op. 
Ik denk dat een sportquad daar eerder kopje onder gaat 
